دیشب حوالی ساعت هفت با انوش و فرآیین به قصد خرید از خانه بیرون زدیم. در سمت دیگر کوچه پسرک نوجوان حدودا پانزده یا شانزده ساله ای کیسه بر پشت و خسته به سمت سطل بزرگ زباله می رفت. مشغول تنظیم کردن کالسکه ی فرآیین بودم که صدای آزاردهنده ی موتورسیکلتی که صاحبش، از سر عقده هایِ چرکیِ سربازکرده، در گازش می دمید و دو دختر به ظاهر گیس گلابتون او را سوار بر ترک موتور همراهیش می کردند، توجهمان را جلب کرد.... و ناگهان موتور سوار به سمت پسرک زباله در دست رفت و آن دو خانم به ظاهر خوش تیپ با موهای رها در باد، دو نفری و محکم بر زیر کیسه ی پسرک زدند و با عربده ها و قهقه های شیطانی به اتفاق خندیدند و پا بر همان گازِ حقارت دور شدند. پسرک شگفت زده و هراسان سکندری خورد و به راه خودش ادامه داد و تنها واکنشش این بود که بطری آب خود را سروته گرفت تا مسیری را با آب همراهی کند.
من اما اشک هایم مانند همان آب درون بطری قطره قطره بر زمین ریخت و تمام دلم را غصه پرکرد. غصه ای که بعد از گذشت دوازده ساعت دست از دلم برنداشته، غصه نه به خاطر پسرک چرا که او قهرمان ذهن من شد در مردانگی، در شرافت، در جنگندگی، پسرکی که نه دستش در جیب دیگران است و نه چشمش به دستان دیگری. پسرکی که فقط و فقط تا کمر خم می شود برای حفظ کردن شرافتش و برای دست و پنجه نرم کردن با زندگی.
اما فکری ام به خاطر انسان هایی از جنس خودم، از جنس زن، از جنس لطافت، خیلی دلم می خواهد جواب هزاران سوالی که از دیشب مثل خوره به مغزم فشار آورده را پیدا کنم. اصلا من از کی به زنانگی خودم افتخار کردم؟ از کی به لطافتم، به ظرافتم، به ناب بودن احساساتم بالیدم؟ از کی به مادرانگی ام افتخار کردم؟
و از کی انقدر عوض و عوضی شدم ؟؟؟؟
انقدر بی حیا و بی وجدان شدم؟؟؟
انقدر نامهربان شدم؟؟؟
فکری ام برای آن دستان ظریفی که خدا هم در هنگام خلقت نوازشش کرد. با آرامش نگاهش کرد و یک دنیا عاطفه را بر آن دمید ... ولی دستهایی که دیشب بر پشت پسرک شانزده ساله فرو آمد آن دستها نبود. دستهای شیطان بود.
وااااااای عزیزم من با خوندنش دلم پر غم شد. دارم فکرمیکنم تو که این صحنه رو دیدی چی کشیدی
خدا کمکمون کنه
چقدر ناراحت کننده.و چقدر این کارا از جانب زنان زیاد شده..متاسف شدم